Obszar Puszczy Piskiej jest zróżnicowany pod względem budowy geologicznej, rzeźby terenu, stosunków wodnych i gleb. Północna część Nadleśnictwa Maskulińskie należy do mezoregionu Krainy Wielkich Jezior Mazurskich i charakteryzuje się występowaniem wzgórz morenowych zbudowanych z glin, żwirów i głazów. W tej części nadleśnictwa występuje duża mozaikowatość gleb i siedlisk, która wpływa na różnorodność i bogactwo świata roślin i zwierząt. W północnej części nadleśnictwa przeważają lasy liściaste i bory mieszane.
Część południowa nadleśnictwa należy natomiast do mezoregionu Równiny Mazurskiej. Gleby w południowej części są uboższe, zbudowane z piasków sandrowych. Ten wypłaszczony teren ma zupełnie inny charakter. Porastają go bory sosnowe z  dużym udziałem Królowej Puszczy Piskiej - sosny piskiej (mazurskiej).

Sosna piska (mazurska) - ekotyp sosny zwyczajnej, charakteryzujący się doskonałymi parametrami technicznymi drewna i dużą żywotnością. Warunki Puszczy Piskiej, jej specyficzny mikroklimat wpływają na ten gatunek tak, że sosny piskie są wyjątkowo strzeliste, wysokie nawet na 40 m, dobrze oczyszczone z gałęzi i mają imponujące rozmiary. Każdy kto po raz pierwszy zobaczy sosnę piską zachwyca się jej rozmiarami.

Turyści, artyści i mieszkańcy dostrzegają potęgę mazurskich sosen. Konstanty Ildefons Gałczyński podczas pobytów w Leśniczówce Pranie upodobał sobie jedną z mazurskich piękności. Poeta często spacerował do sosny, oddalonej od leśniczówki o 1,5 km. W cieniu Georga Bernarda Shaw - jak zwykł nazywać drzewo, szukał natchnienia. Lubił to miejsce, lubił swoją sosnę. Sosny już nie ma. Uschła.

Leśnicy z Nadleśnictwa Maskulińskie postawili w tym miejscu obelisk z tablicą, bo jak głosi napis na tablicy: „Poeci i drzewa odchodzą, pozostają pamięć i poezja".